دانشمندان یک گام به کشف منشا آب در زمین نزدیکتر شدند
تاریخ انتشار: ۲۹ اسفند ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۷۳۶۵۳۰۰
ایتنا - آب احتمالا با شهابسنگهای کندریتی یا با آنهایی که تبخیر نشدهاند، به زمین آمده است.
دانشمندان گامی به سوی حل یکی از بزرگترین اسرار زمین برداشتهاند: این همه آب از کجا آمده است؟
به گزارش ایتنا و به نقل از ایندیپندنت، حدود ۷۱ درصد از سیاره ما پوشیده از آب است، اما دانشمندان هنوز نمیدانند که این آب چگونه به اینجا آمده است، یا چرا ما این همه آب داریم.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
این رمز و راز نهتنها سیاره ما را، بلکه جستوجوی حیات بیگانه را در جاهای دیگر نیز در بر میگیرد. با درک چگونگی زیستپذیر شدن سیاره ما، ممکن است دریابیم که سیارات دیگر چگونه میتوانند میزبان حیات باشند.
اینک پژوهشگران با رد کردن یکی از رایجترین توضیحات، اینکه آب از طریق شهابسنگهای تبخیرشده به اینجا رسیده است - گامی در راستای دریافت پاسخی به آن برداشتهاند.
شهابسنگهای تبخیرشده، شهابسنگهای آکندریتی نیز شناخته میشوند که شکلهای نسبتا نامتداولی از شهابسنگهاییاند که طی سفر خود در فضا تبخیر نشدهاند.
دانشمندان شهابسنگهای تبخیرشدهای را که از زمان شکلگیری منظومه شمسی در حدود چهار و نیم میلیارد سال پیش در فضا معلق بودهاند، تجزیهوتحلیل کردند.
آنها دریافتند که این شهابسنگها مقدار آب بسیار پایینی دارند - در واقع آنقدر خشک که تقریبا از هر چیزی که تاکنون در فضا بررسی شده است، آب کمتری دارند.
مگان نیوکم (Megan Newcombe)، استادیار زمینشناسی دانشگاه مریلند، که این پژوهش را سرپرستی کرد، گفت: «میخواستیم دریابیم که سیاره ما چگونه توانست آب به دست آورد، زیرا این موضوع کاملا واضح نیست. دارای آب شدن و داشتن اقیانوسهایی بر سطح در سیارهای کوچک و نسبتا نزدیک به خورشید، چالش است.»
دانشمندان در تلاش برای درک چگونگی این رخداد، هفت شهابسنگ تبخیرشده را که اخیرا به زمین برخورد کردند، بررسی کردند. این سیارکها پس از جدا شدن از اجرام کوچک، یا از اجرامی که با هم برخورد کردند و در نهایت سیاراتی را ساختند که ما را احاطه کردهاند، ایجاد شده بودند.
بررسی چنین اجرامی دشوار است، زیرا ممکن است به سادگی با آب روی زمین آغشته شوند. از این رو، دانشمندان آنها را نخست در یک اجاق خلاء که آبهای سطحی را از بین میبرد، حرارت دادند و سپس با استفاده از پمپ آنها را خشک کردند.
آنها دریافتند که بازمانده آب موجود در این نمونهها کمتر از دو میلیونم جرم آنها است. این در مقایسه با مرطوبترین شهابسنگها است که میتواند تا ۲۰ درصد آب باشد.
این نشان میدهد که چنین شهابسنگهایی، صرف نظر از اینکه وجود خود را از کجا یا با چه مقدار آب شروع کردهاند، با حرارت دیدن و تبخیر شدن، تقریبا تمام آب خود را از دست میدهند.
این بدان معنی است که آب احتمالا با شهابسنگهای کندریتی یا با آنهایی که تبخیر نشدهاند، به زمین آمده است.
این یافته همچنین میتواند در مورد احتمال راه یافتن آب به سیارات دیگر و چگونگی آن، اطلاعات بیشتری به ما بدهد- و به نوبه خود به جستوجوی حیات بیگانه کمک کند.
پروفسور نیوکم در اظهاراتی گفت: «آب به منزله عنصری برای سربرآوردن و شکوفایی حیات در نظر گرفته میشود، از این رو، در حالیکه به جهان مینگریم و تمام این سیارات فراخورشیدی را پیدا میکنیم، شروع به بررسی این موضوع کردهایم که کدامیک از آن منظومههای سیارهای ممکن است میزبان احتمالی حیات باشند. میخواهیم منظومه خورشیدی خودمان را درک کنیم تا بتوانیم منظومههای ستارهای دیگر را بشناسیم.»
این یافتهها در مقالهای جدید با عنوان «گاززدایی سیارههای کوچک تشکیلشده اولیه، مانع رساندن آب به زمین شد» گزارش شده که در «نیچر» منتشر شده است.
منبع: ايتنا
کلیدواژه: سیاره زمین شهاب سنگ منظومه شمسی فضا شهاب سنگ شهاب سنگ ها سیاره ما
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.itna.ir دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «ايتنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۳۶۵۳۰۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
ستارهشناسان قویترین شواهد برای سیاره نهم را کشف کردند
تیمی از پژوهشگران میگویند پس از مطالعهی گروهی از اجرام دوردست و ناپایدار که از مدار نپتون گذر میکنند، قویترین شواهد آماری را مبنی بر اینکه سیاره نهم واقعا در منظومه شمسی وجود دارد، پیدا کردهاند.
وقتی نوبت به کشف سیارهها میرسد، پیدا کردن آنها در اطراف ستارههای دیگر در واقع کمی سادهتر از پیدا کردن آنها در اطراف ستاره خودمان است. بهمنظور پیدا کردن سیارههای جدید، اخترشناسان میتوانند به لطف تکنیکی به نام «روش گذار»، افت نور هنگام عبور سیارهها از مقابل ستاره میزبان را از طریق تلسکوپها مشاهده کنند.
ستارهشناسان همچنین با بررسی لرزشهای ستاره که ناشی از سیارههایی است که دور آن در گردش هستند، به وجود سیارهها پی میبرند. ازطریق این روشها و چند روش دیگر، ما در چند دهه گذشته هزاران سیاره فراخورشیدی را کشف کردهایم، درحالیکه تعداد سیارهها در منظومه شمسی همچنان هشت عدد باقی مانده است.
کشف سیارههای واقع در اطراف خورشید خودمان بر دو روش متکی است: رصد آنها در آسمان و شناسایی اختلالات جزئی در مدار اجرام دیگر. سیارههای زهره، عطارد، زحل، مشتری و مریخ همه ازطریق مشاهدات بصری کشف شدند.
اورانوس در سال ۱۷۸۱ زمانی کشف شد که ویلیام هرشل، ستارهشناس آلمانی دریافت جسم درخشانی در آسمان نسبتبه ستارههای دیگر در حرکت است. نپتون زمانی کشف شد که اوربن لو وریه، اخترشناس و ریاضیدان فرانسوی متوجه شد مدار اورانوس با مدار پیشبینیشده توسط فیزیک نیوتنی متفاوت است. او پی برد که این پدیده میتواند توسط سیاره دیگری دورتر از اورانوس که بر مدار آن تاثیر میگذارد، توضیح داده شود و پیشبینی کرد سیاره کجا میتواند باشد.
اما کشف سیارهها در منظومه شمسی ممکن است هنوز به پایان نرسیده باشد. در سال ۲۰۱۵، دو ستارهشناس موسسه فناوری کالیفرنیا شواهدی ارائه کردند که نشان میداد شش جرم فراتر از مدار نپتون به شکلی در کنار هم قرار گرفتهاند که گویی توسط جرمی با نیروی گرانشی بزرگ در نزدیکی هم جمع شدهاند. با وجود استدلال منتقدان مبنی بر اینکه تشخیص سیاره فرضی ممکن است به دلیل ناهنجاری آماری و سوگیری انتخاب باشد، تیم بر این باور است که اجرام مذکور ممکن است تحتتاثیر جرمی بزرگتر در آنسوی مدار نپتون در گردش باشند.
پژوهشگران در مقالهای جدید، با بررسی اجرام دارای دورهی مداری طولانی که از مدار نپتون عبور میکنند، دریافتند که نزدیکترین نقطه مدار آنها به خورشید در حدود ۱۵ تا ۳۰ واحد نجومی است. درمقابل، فاصله بین خورشید و زمین یک واحد نجومی است. آنها با انجام شبیهسازیهایی برای کشف آنچه که به بهترین نحو مدار این اجرام را توضیح میدهد، دریافتند مدلی که شامل سیاره عظیمی در آنسوی نپتون باشد، وضعیت پایدار این اجرام را خیلی بهتر از شبیهسازیهایی توضیح میدهد که در آنها سیاره نهم وجود ندارد. در این مدل، متغیرهای دیگری مانند جزر و مد کهکشانی و تاثیر گرانشی ستارههای درحال عبور نیز درنظر گرفته شد.
گرچه یافتههای مطالعه جدید جالب است، این تجزیهوتحلیل مکان پیدا کردن چنین سیارهای را مشخص نمیکند. البته ممکن است بهزودی با آغاز کار رصدخانه ورا روبین سرانجام اطلاعات قطعیتری درباره سیاره نهم به دست آوریم.
یافتههای پژوهشگران در پایگاه مقالههای پیشانتشار آرکایو بارگذاری شده و برای انتشار در مجلهی The Astrophysical Journal Letters پذیرفته شده است.
منبع: زومیت
باشگاه خبرنگاران جوان علمی پزشکی علوم فضایی و نجوم